Idea Crisis (Reposting)

A while ago in my old blog I had posted in Greek an article, that had many views. Lately, I have been requested to re-post the article.

The article is about the upcoming economic crisis, and it dates back in 2010-11-07. It’s in greek, and the original title is “Η κρίση των ιδεών”.

 

Φεύγω για λίγο καιρό (στρατός) και προσπαθώντας να τα βάλω όλα σε τάξη πριν παρουσιαστώ, παρατήρησα πόσο λάθος είναι μερικά πράγματα.

Θα ήθελα, λοιπόν, να εκφραστώ επί του θέματος.

Επέλεξα (γιατί επιλογή μου ήταν η χρονική στιγμή) να παρουσιαστώ σε μία πολύ δύσκολη για την Ελλάδα φάση. Η οικονομική κρίση έχει έρθει για τα καλά, αλλά πίσω από αυτή κρύβεται μία άλλη κρίση, πιο βαθιά, και περισσότερο επικίνδυνη. Για μένα, για εσάς, για όλους μας.
Μιλώ για την Κρίση των Ιδεών. Μεγάλη κουβέντα, αλλά κι εγώ για μεγάλο πρόβλημα σας μιλάω, οπότε συγχωρήστε με αν φαίνομαι υπερβολικός. Το ότι οι μισθοί μειώνονται, οι άνθρωποι χάνουν τις δουλειές τους, και το οτι το ΔΝΤ ήρθε στην Ελλάδα, δεν είναι το πρόβλημα αυτό καθαυτό, αλλά περισσότερο το σύμπτωμα μιας “αρρώστιας” που μας έχει προσβάλλει εδώ και αρκετά χρόνια.

Εδώ και χρόνια απολαμβάναμε τους καρπούς της αδιαφορίας μας. Μιλάω για μένα, για σας που διαβάζετε αυτό το κείμενο, για όλους. Εμείς φέραμε την χώρα στο σημείο το οποίο αυτή τη στιγμή βρίσκεται, με μικρο-απατεωνιές και κουτοπονηριές. Εμείς είμαστε που ψηφίζουμε τους ίδιους και τους ίδιους, ακόμα και όταν ξέρουμε ότι θα κάνουν τα ίδια και χειρότερα. Αλλά δυστυχώς, κανείς δεν μας έκανε να καταλάβουμε ολόκληρη την εικόνα, το μέγεθος του προβλήματος το οποίο ήταν μπροστά στα μάτια μας αλλά δεν το είχαμε καταλάβει μέχρι πρότεινος.

Σε περιόδους μεγάλης οικονομικής κρίσης, λαμβάνονται συνήθως ακραία μέτρα. Και παρόλο που ο καθένας από εμάς έχει την ζωή του, και την δική του προσωπικότητα, δεν είμαστε παρά αριθμοί για τους κρατικούς παράγοντες. Αριθμοί περιγραφόμενοι από τα ψηφία του ΑΦΜ μας, του ΑΣΜ μας, της ταυτότητάς μας. Και το ζήτημα είναι ότι μας αρέσει. Υπενθυμίζω ότι όταν το χουντικό καθεστώς ήρθε στην Ελλάδα, προφασίστηκε πολύ λιγότερους λόγους πάνω στους οποίους πάτησε και επιβλήθηκε. Τι συμβαίνει λοιπόν αυτή τη στιγμή? Γιατί παρόλο που είμαστε σε πολύ δυσχερέστερη θέση αδυνατούμε να φωνάξουμε για το δίκιο μας?

Αυτή είναι και Η Κρίση Των Ιδεών.

Όλα άρχισαν πριν από όχι και τόσο πολλά χρόνια. Η μεγάλη στροφή συνέβη όταν ο λαός μπερδεύτηκε με τον λαουτζίκο, ο λαϊκός με τον λαϊκιστή, ο πλούτος με τα λεφτά (όχι, δεν είναι το ίδιο), η φιλία με την συνεργασία, και ο έρωτας με το συμφέρον και την καλοπέραση.

Και όλα αυτά τα έζησα και τα ζω, και τα βλέπω να συγχέονται γύρω μου όλο και περισσότερο. Ο παλιοί μου φίλοι αρνήθηκαν να ακολουθήσουν το ρεύμα που πήγαινε αντίθετα με το ρεύμα της εποχής. Ο τότε καλύτερός μου φίλος πλήρωσε για να πάρει το δίπλωμα οδήγησής του, και τράκαρε σοβαρά 3 μήνες αργότερα. Ένα άλλο άτομο από την παρέα επέλεξε να σπουδάσει ένα επάγγελμα που δεν του άρεσε. 5 Χρόνια μετά, δεν έχει περάσει ούτε ένα μάθημα. Γνώστός μου από την σχολή παλεύει να πάρει πτυχίο αυτοματιστή για να είναι επιτέλους ελεύθερος να ακολουθήσει τον πατέρα του στο όργωμα των χωραφιών τους. Εταιριακοί υπάλληλοι προωθούνται από τα κάτω κεφάλια των πάνω κεφαλιών με τα γνωστά ανταλλάγματα, μόνο και μόνο για να ξύνονται όλη μέρα και για να χρειάζονται για την δουλειά τους άλλοι 3 υπάλληλοι, σπαταλώντας εργατικό δυναμικό και σημαντικό κεφάλαιο.
Η οικονομική κρίση μας χτύπησε την πόρτα, κι εμείς τι κάναμε? Τίποτα ακόμα, αλλά θα σας πω τι θα συνεχίσουμε να κάνουμε: Θα κλέβουμε ακόμα περισσότερο ό,τι και όποιον μπορούμε. Θα αντιγράφουμε ακόμα περισσότερο στα διαγωνίσματα στη σχολή, για να πάρουμε το πολυπόθητο πτυχίο μας, για να κάνουμε κάποιο επάγγελμα το οποίο ναι μεν το επιλέξαμε, αλλά δεν μας αρέσει. Θα φάμε την θέση κάποιου άξιου ανθρώπου στερώντας την κοινωνία από κάποιον ο οποίος πιθανώς θα προσέφερε περισσότερα από έναν κοινό άνθρωπο.

Συνήθως κάπου εδώ γράφω κάποιου είδους επίλογο, ή κάποιο συμπέρασμα. Όμως αυτή τη στιγμή δεν μου έρχεται κάτι. Απλά ξέρω ότι κάτι στον κόσμο, και ειδικότερα σε αυτή τη χώρα έχει πάει πολύ στραβά και το μόνο που μπορώ να σκεφτώ είναι να το εντοπίσω στην τελευταία δεκαετία. Και αυτή η κατάσταση δεν μου αρέσει καθόλου.